Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/043

lami wpadał w zadumę i wtedy marszczył brwi, targał gniewnie brodę i mordercze spojrzenia rzucał na córkę.
 Po obiedzie przeszli do saloniku.
 Podano czarną kawę i koniak.
 Orłowski wypił szybko kawę i wychodząc pocałował Jankę w głowę i mruknął coś niezrozumiale.
 Zostali sami.
 Janka patrzyła w okno; Grzesikiewicz czerwony, rozstrojony, dziwny, zaczął coś mówić i popijał kawę małymi łykami, wreszcie wypił ją od razu, filiżankę odsunął, że się aż przewróciła wraz ze spodkiem na stół.
 Janka roześmiała się z tej gwałtowności i z miny, z jaką się tłómaczył.
 — Niech się pani nie dziwi, ale w takiej chwili człowiekby lampę połknął, nie zauważywszy...
 — Trudnoby było — odpowiedziała, i znowu ją śmiech pusty i bezmyślny zatrząsł.
 — Pani się ze mnie śmieje? — zapytał, patrząc jej niespokojnie w oczy.
 — Nie, tylko tak mi komiczną wydawała się myśl połknięcia lampy.
 Milczeli. Janka skubała abażur, a Grzesikiewicz szarpał rękawiczki i bezmyślnie, odruchowo przygryzał sobie wąsy; wzruszenie dławiło go po prostu.
 — Ciężko mi... okropnie mi ciężko!... — zaczął, podnosząc na nią oczy błagalnie.
 — Dlaczego? — zapytała krótko i wymijająco.
 — No, bo... bo... Jak Boga kocham, nie wytrzymam już dłużej!... Nie, już nie mogę się dłużej męczyć, powiem po prostu: kocham panią i proszę o jej rękę —