Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/047

wyszedł — i jeszcze miała w mózgu dźwięki jego słów, gdy wszedł do pokoju Orłowski.
 Spotkał się z Grzesikiewiczem na schodach i z jego twarzy dowiedział się o wszystkiem.
 Janka aż krzyknęła ze strachu, tak ojciec zmienił się strasznie. Twarz miał brudno-siną, oczy wysadzone, głowa mu się trzęsła jakimiś poprzecznymi ruchami.
 Usiadł przy stole i cichym, przyduszonym głosem zapytał:
 — Co powiedziałaś Grzesikiewiczowi?
 — To, co mówiłam ojcu wczoraj, że go nie kocham i nie pójdę za niego — odpowiedziała śmiało, ale się zlękła tej cichości i pozornego spokoju, z jakim ojciec przemawiał:
 — Dlaczego? — rzucił krótko, jakby nie rozumiejąc.
 — Powiedziałam: nie kocham i nie chcę wcale wyjść za mąż.
 — Głupiaś!... głupiaś!... głupiaś!... — syczał przez zaciśnięte zęby i podnosił się zwolna z krzesła.
 Patrzyła na niego spokojnie i dawna jej zaciętość wracała.
 — Powiedziałem, że pójdziesz za niego... dałem słowo, że pójdziesz za niego, to pójdziesz!
 — Nie pójdę!... nikt mnie nie potrafi zmusić!... — odpowiedziała ponuro, z mocą patrząc się w błyszczące oczy ojca.
 — Zaciągnę cię do ołtarza. Zmuszę cię!... musisz!... wołał głucho.
 — Nie!