Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/054

 Stanęła przed okienkiem i zażądała go głośno.
 Orłowski (bo on sam sprzedawał bilety) podniósł głowę gwałtownie; coś, jakby cień czerwony, przeleciało mu po twarzy, ale nie odezwał się. Wydał jej resztę, spokojnie i zimno się patrzał, gładząc brodę, jakby jej nigdy nie znał.
 Odchodząc, odwróciła głowę i spotkała się z jego rozpalonym wzrokiem.
 Odsunął się gwałtownie od okienka, zaklął głośno, a ona poszła, tylko, że szła wolniej jakoś i nogi pod nią drżały.
 Ten błysk oczów, jakby zakrwawionych łzami, uderzył w nią i zaciężył na sercu.
 Pociąg przyszedł — wsiadła. Jeszcze z okien wagonu patrzała na stacyę.
 Kręska powiewała z mieszkania chustką i udawała, że łzy obciera.
 Orłowski, w czerwonej czapce, w niepokalanie białych rękawiczkach, ze sztywną miną urzędową chodził po peronie; nie spojrzał w jej stronę ani razu.
 Dzwonek uderzył, rozległ się świst maszyny, potem gwizdka nadkonduktora i pociąg ruszył.
 Telegrafista żegnał ją ukłonami; nie widziała — widziała tylko, jak ojciec wolno i ciężko odwrócił się i wszedł do swojej kancelaryi.
 — Na zawsze!... — szepnęła, wychylając się z okna i ogarniając wzrokiem wszystko: lasy, wsie, wzgórza, moczary i znów to samo, przemykały się, niby cienie fantastyczne, — a ona patrzała, czując, że ją jednocześnie porywa jakaś siła ogromna, że jest już na łasce