Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/058

 — Byłeś z afiszem u dyrektora?
 — Kiedy dyrektor był jeszcze za kulisami: leżał w łóżku i but sobie oglądał.
 — Trzeba go było dać dyrektorowej.
 — Kiedy pani dyrektorowa załatwiała się z dziećmi; trochę było za głośno, więc dałem nura.
 — Polecisz z listem na Hożą, wiesz...
 — Parę razy. Zacna niewiasta! jak wczoraj jeden pan w krzesłach powiedział na pannę Nicolete.
 — Zaniesiesz, dostaniesz odpowiedź i przylecisz natychmiast.
 — Panie reżyserze, zarobię, co, prawda?... bo takim biedny, psiakość słoniowa, że.....
 — Dostałeś przecież wieczorem à conto.
 — I... fajgla! Rozmieniłem go zaraz na piwonię i serdelansy. Zapłaciłem z reszty komorne, dałem à conto swojemu szewcowi, ratę na premiówkę i czysto!
 — Małpa zielona jesteś!... Masz za drogę.
 — Błogosławione ręce, co dają czterdziestki! — zawołał komicznie, szasnął butami i zniknął, podskakując z uciechy.
 — Ustawić scenę do próby! — krzyknął reżyser i usiadł pod werandą.
 Towarzystwo schodziło się powoli. Witali się w milczeniu i rozchodzili po ogródku.
 — Dobek! — zawołał reżyser na wysokiego mężczyznę, idącego wprost do bufetu — chlapiesz od rana, a na próbie nic cię nie słyszę, suflujesz pod psem!...
 — Reżyserze! miałem taki sen: Noc... studnia... potykam się... lecę w głąb... Strach mnie ścisnął... krzy-