Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/061

rektor na myśli, ogłaszając w pismach, że rolę Nitouchy grać będzie najpiękniejsza i fertyczna XX.
 Cabiński zaczął się śmiać cicho.
 — Tylko ani słowa. Zobaczysz dyrektor, co się zrobi. Pozornie, przy nim, ona przyjmie, aby się popisać. Halt ją zaraz weźmie na próbę i sypnie... przy wszystkich; dyrektor odbierzesz jej rolę i dasz komu ci się podoba.
 — Straszną pani jesteś w nienawiści.
 — Ba, w tem i nasza siła leży.
 Poszli na ogródek, gdzie już kilkanaście osób towarzystwa czekało na próbę.
 W krzesłach grupami siedzieli dramatyczni i dramatyczne. Śmiechy, żarty, opowiadania, skargi, rozlegały się ze wszystkich stron, na tle strojenia instrumentów w orkiestrze.
 Pod werandę przybywało coraz więcej gości. Podnosił się gwar, brzęk talerzy, skrzyp odsuwanych krzeseł. Dymy z papierosów unosiły się obłoczkami aż pod żelazne wiązania dachu. Zapanowała codzienna atmosfera restauracyi licznie odwiedzanej.
 Weszła Janka Orłowska. Usiadła przy jakimś stoliku i zapytała garsona:
 — Proszę pana, czy już przyszedł dyrektor teatru?
 — Tam!
 — Który?
 — Co pani każe?
 — Przepraszam, który z tamtych panów jest Cabińskim?
 — Siódemka!... cztery wódki! — zawołano z boku.