Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/062

 — Zaraz, zaraz!
 — Piwa!
 — Który z tamtych panów jest dyrektorem? — zapytała Janka po raz drugi cierpliwie.
 — Zaraz pani będę służył! — odpowiedział, kłaniając się na wszystkie strony i nasłuchując.
 Czuła się ogromnie onieśmieloną. Wydało się jej, że patrzą na nią wszyscy, że garsoni, przechodząc obok z rękoma pełnemi kufli lub talerzy, przechylają się i rzucają takie dziwne spojrzenia, że się rumieniła bezwiednie.
 Siedziała dosyć długo, zanim garson przybiegł, przynosząc zarazem zamówioną kawę.
 — Chce się pani widzieć z dyrektorem?
 — Tak.
 — Siedzi w pierwszym rzędzie krzeseł, od ogródka. Ten gruby, w białej kamizelce, o!... widzi pani?...
 — Widzę. Dziękuję!
 — Może poprosić?
 — Nie. Zresztą zajęty...
 — Rozmawia tylko.
 — A ci panowie, z którymi rozmawia?...
 — To także nasi: aktorzy.
 Zapłaciła za kawę, dając czterdziestówkę. Długo szukał reszty, ale widząc, że ona patrzy w inną stronę, ukłonił się za napiwek.
 — Pójdę poprosić...
 — Dobrze, ale jak ci panowie trochę odejdą...
 — Rozumiem! — powiedział z głupim uśmiechem i odszedł.
 Janka wypiła śpiesznie kawę i poszła na ogródek.