Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/064

 — Jestem dyrektor Cabiński...
 Stała, nie mogąc słowa przemówić z gwałtownego wzruszenia.
 — Pani raczyła mnie wezwać?... — wyrzekł i ukłonił się z godnością, na znak, że gotów jest słuchać.
 — Tak... proszę pana... dyrektora. Chciałam prosić... możeby... — jąkała się, nie znajdując na razie słów odpowiednich.
 — Proszę, niech pani spocznie... niech się pani uspokoi... Czy to co tak ważnego?... — szeptał, pochyliwszy się ku niej, a jednocześnie mrugał znacząco na patrzących się aktorów.
 — O, bardzo ważne!... — odpowiedziała podnosząc twarz na niego. — Chciałam prosić pana dyrektora o przyjęcie mnie do teatru.
 To ostatnie zdanie wypowiedziała szybko, jakby obawiając się, aby jej odwagi i głosu nie zabrakło.
 — A!... tylko tyle?... angażować się panna chciała?...
 Wyprostował się i przymrużonemi lekceważąco oczyma wpatrywał się krytycznie w jej twarz.
 — Umyślnie przyjechałam... Pan dyrektor nie odmówi mi, prawda?...
 — U kogo pani byłaś?
 — Kiedy nie rozumiem... nie wiem, co...
 — W czyjem towarzystwie?... gdzie?...
 — Nie byłam jeszcze w teatrze. Przyjechałam z prowincyi umyślnie.
 — Nigdzie!?... Nie mam miejsca!
 I zawrócił się do odejścia.
 Jankę pochwycił jakiś rozpaczliwy strach, że odej-