Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/066

 — Dyrektor nie mydlij, uwaaż... Tylko to nieostrożnie, tak na proscenium...
 — Mamy cię!... Udawałeś kryształ, mój bursztynie!... wołał jeden z towarzyszy, chudy, o ustach wiecznie skrzywionych i jakby ciekących żółcią i złośliwością.
 — Idź-że do dyabła, mój kochany!... ani mi się śniło!... pierwszy raz ją widzę...
 — Ładna kobieta!... Czegóż chce?...
 — Adeptka jakaś... chce się angażować.
 — Weź dyrektor. Ładnych kobiet nigdy nie jest za dużo na scenie.
 — Dosyć tych krowient ma dyrektor.
 — Ba, a chóry?...
 — Nie bój się, Władek, nie obciążają one budżetu, bo Caban ma zwyczaj niepłacenia, szczególniej kobietom młodym, przystojnym i początkującym.
 — Glas zawsze przesadza... to jego największa wada!...
 — Zapomniałeś dyrektor o najważniejszej wadzie: że cię duszę o gażę. A może to zaleta, co?...
 — Oj, co nie, to nie!... zaprotestował gorąco Cabiński.
 Wybuchnęli śmiechem.
 — Każ dyrektor dać sznapsa, to coś powiem — zaczął znowu Glas.
 — No, co?
 — Że reżyser każe dać po drugim...
 — Mój śmieszny panie, twój brzuch rośnie kosztem dowcipu... gadasz już głupstwa.