Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/068

 — Poprawił ci się wzrok, bo dyrektorowa zawsze ślicznie wygląda! — rzucił Władek.
 — Jakżeż zdrowie?... bo wczorajsze przedstawienie musiało dyrektorową dosyć kosztować?...
 — Nie powinna dyrektorowa brać takich ról męczących.
 — Grała dyrektorowa pysznie!... stałyśmy wszystkie w kulisach...
 — Prasa płakała... Widziałem, jak Żarski wycierał oczy chustką.
 — Kichał przedtem... ma ogromny katar — zawołał jakiś głos z boku.
 — Publiczność była wprost olśniona i porwana trzecim aktem... wstawali w krzesłach.
 — Chcieli uciekać od tej przyjemności.
 — Ileż bukietów dyrektorowa dostała?
 — Spytajcie się dyrektora, on rachunek płacił.
 — Ach!... mecenas jesteś dziś niegodziwym! — zawołała słodko dyrektorowa, siniejąc ze złości, gdyż aktorzy krzywili się już z powstrzymywanego śmiechu.
 — To z dobrego serca... Wszyscy mówią same piękne rzeczy, niechże ja powiem... rozsądne.
 — Impertynent z mecenasa!... jak można?... a zresztą cóż mnie obchodzi teatr!... Grałam dobrze, to Janka zasługa; grałam źle, to wina dyrektora, że mnie zmusza do występów, do przyjmowania coraz nowych ról!.. Jabym tak chciała zamknąć się z mojemi dziećmi, nie wychodzić poza sprawy domowe... Mój Boże!... sztuka to wielka rzecz, a myśmy wszyscy przy niej tacy mali, tacy