Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/069

mali, że każdego występu boję się, jak ognia!... — deklamowała przed mecenasem dyrektorowa.
 — Dyrektorowo, proszę na słóweczko — zawołała Majkowska.
 — Widzi mecenas, nawet o sztuce niema czasu pomówić! — westchnęła ciężko i poszła.
 — Stary koczkodan!
 — Wieczna krowienta!... zdaje się jej, że jest artystką!
 — Wyła tak wczoraj na scenie, że... jak Boga kocham, można się było wściec!
 — Rzucała się po scenie, jak w wielkiej chorobie!
 — Cicho!... bo to według niej jest realizm!...
 — Już mógłby Caban, bez szkody dla siebie i dla teatru, puścić ją na trawę...
 — Tyle dzieci!...
 — Myślisz, że ona się niemi zajmuje?... a jakże!... Dyrektor i niania.
 Takie zdania i uwagi krzyżowały się po odejściu dyrektorowej z Majkowską.
 Komedya uniesień, zachwytów, życzliwości trwała tylko chwilę.
 Pod werandą Majkowska kończyła rozmowę.
 — Daje mi dyrektorowa słowo?
 — Dobrze, zrobi się zaraz.
 — Musi tak być. Nicoleta zrobiła się po prostu niemożliwą w towarzystwie. Ośmiela się już krytykować grę pani!... Wczoraj słyszałam, jak wygadywała przed redaktorem — mówiła Majkowska.