Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/070

 — Jakto?... mnie się czepia?... — zapytała ze złością dyrektorowa...
 — Nigdy się w plotki nie bawię, nie umiem siać zawiści, ale...
 — Cóż ona mówiła?... przed redaktorem, mówi pani?... Nędzna kokietka.
 Majkowska uśmiechnęła się nieznacznie, ale prędko odpowiedziała:
 — Nie powiem... nie lubię głupstw powtarzać!...
 — Zapłaci się jej za nie!... Damy jej radę!... — szepnęła dyrektorowa.
 — Dobek! sufler... do budy!
 — Próba!
 — Na scenę! na scenę!... — zaczęto wołać z widowni.
 — Chodźmy!... Czy dyrektorowa dzisiaj co gra?...
 — Nie.
 — Dyrektorze! — zawołała Majkowska — już można... dyrektorowa się zgadza.
 — Dobrze moje robaczki, dobrze...
 Poszedł pod werandę, gdzie już siedziała Nicoleta z jakimś niemłodym jegomością, ubranym bardzo starannie.
 — Prosimy na próbę... Dzień dobry dziedzicowi dobrodziejowi!...
 — Z czego próba? — spytała Nicoleta.
 — Z „Nitouche“... przecież ją pani grasz... ogłaszałem już o tem w pismach...
 Kaczkowska, która w tej chwili przyszła i patrzyła, zasłoniła się szybko parasolką, żeby nie parsknąć śmiechem z komicznego zakłopotania Nicolety.