Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/071

 — Nie jestem usposobiona teraz do próby... — rzekła, przypatrując się Cabińskiemu i Kaczkowskiej.
 Przeczuwała widocznie jakiś podstęp... ale Cabiński z najpoważniejszą miną wręczył jej rolę.
 — Proszę pani rolę... Zaczynamy zaraz — rzekł, odchodząc.
 — Dyrektorze!... mój złoty dyrektorze, róbcie teraz próbę beze mnie!... tak mnie jakoś głowa boli, że nie wiem czy będę mogła śpiewać — prosiła.
 — Nie można, zaraz zaczynamy.
 — Niech pani śpiewa!... ja przepadam za śpiewem pani!... — prosił obywatel, całując ją po rękach.
 — Dyrektorze!
 — Co, mój sopranie?...
 I dyrektorowa wskazała na stojącą w kulisie Jankę.
 — Adeptka.
 — Angażujesz?
 — Potrzeba do chórów... Siostry z Pragi odpłynęły, bo robiły tylko skandale.
 — Dosyć sobie brzydka!... — zaopiniowała Cabińska.
 — Ale bardzo sceniczna twarz!... ma głos ogromnie ładny ale dziwny...
 Janka nie straciła ani słowa z tej rozmowy, prowadzonej półgłosem; słyszała także chór chwalący dyrektorową i drugi chór — drwin... Patrzyła się zdziwionym wzrokiem na wszystkich, nic nie rozumiejąc, co to znaczy?...
 — Ze sceny! ze sceny!
 Usunęli się wszyscy w kulisy, bo wpadł na scenę cały tłum w galopie.