Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/073

 I podał Topolskiemu długą różową kopertę.
 — Wicek!... jak słowo piśniesz o tem kulfonie, to wiesz, co cię czeka.
 — Nie nowina!... Ta pani to samo mi powiedziała, tylko, że z dodatkiem rubla.
 — Morys! — zawołała ostro Majkowska, stając we drzwiach garderoby.
 — Zaczekaj... z jednym oczyszczonym butem nie pójdę przecież!...
 — Czemu służąca nie oczyściła?
 — Służąca jest właściwie u ciebie; ja się jej nigdy o nic doprosić nie mogę.
 — To przyjmij sobie drugą.
 — Dobrze, ale tylko dla siebie.
 — Nicoleta, na scenę!
 — Zawołać tam!... — krzyknął ze sceny Cabiński w krzesła.
 — Chodź, Morys, będziemy mieli hecę!
 — Nicoleta, na scenę! — wołano z krzeseł.
 — Zaraz! Jestem...
 Nicoleta z butersznytem w zębach i pudełkiem cukierków pod pachą, biegła, aż podłoga dudniła.
 — Cóż u dyabła!... próba... czekamy... — mruknął gniewnie dyrektor orkiestry „Halt“, bo go tak przezywano w teatrze.
 — Na mnie nie czekacie tylko.
 — Właśnie tylko na panią, a pani wiesz, że nie przyszliśmy tutaj na gadanie... Zaczynać!
 — Ja nic jeszcze nie umiem. Niech Kaczkowska śpiewa... to dla niej partya!