Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/074

 — Dostałaś pani rolę, tak?... no, to niema co mówić!... Zaczynajmy.
 — Dyrektorze, możeby po południu?... ja teraz...
 — Zaczynać! — krzyknął gniewnie Halt, uderzając w pulpit.
 — Niech pani spróbuje... ta partya leży w głosie pani... Ja sama mówiłam dyrektorowi, aby ją dał pani — zachęcała z przyjaznym uśmiechem Cabińska.
 Nicoleta słuchała, wodząc trzyma po towarzyszach, ale wszystkie twarze były nieruchome, tylko ten jej obywatel uśmiechał się miłośnie z krzeseł.
 Halt zrobił ruch pałeczką, orkiestra się ozwała, sufler poddał pierwsze słowa.
 Nicoleta, która była znaną z tego, że nigdy się roli nauczyć nie mogła, teraz utknęła od razu na pierwszym frazesie i zaśpiewała, jak tylko można, fałszywie.
 Zaczęli po raz drugi; szło już lepiej, ale Halt umyślnie sfałszował takt, że ucięła niesłychanego kiksa.
 Jednogłośny chór śmiechów podniósł się na scenie.
 — Krowa muzykalna!
 — Do baletu z takim słuchem i głosem!
 — Dobry do zwoływania kur, jak zostanie dziedziczką!
 Nicoleta prawie z płaczem podeszła do Cabińskiego.
 — Mówiłam, że teraz nie mogę śpiewać... nie miałam czasu nawet zajrzeć w rolę.
 — Aha, więc pani nie może?... Proszę o rolę!... Kaczkowska zaśpiewa...
 — Mogę śpiewać, ale teraz nie umiem... sypać się nie chcę!