Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/075

 — Obywatelom masz pani czas głowę zawracać, robić intrygi, obgadywać przed prasą, jeździć po Marcelinach... to jest czas!... — syczała Cabińska.
 — Pilnuj lepiej dyrektorowa swoich facetów i swoich dzieci... ode mnie ci zasię!...
 — Dyrektorze! ubliża mi ta jakaś...
 — Proszę o rolę... Zaśpiewasz pani sobie w chórach, kiedy partyi nie możesz.
 — O, nie!... właśnie teraz grać ją będę!... Nie dbam o podłe intrygi!
 — Do kogo to pani mówisz?... — zawołała Cabińska, zrywając się z krzesła.
 — No, choćby do pani.
 — Nie jesteś pani w towarzystwie!
 — A zdychajcie tu sobie! — zawołała, rzucając rolę w twarz Cabińskiego. — To dawno wiadomo, że w waszem towarzystwie niema miejsca dla uczciwej kobiety!...
 — Precz stąd, podła awanturnico!
 — Drwię sobie z ciebie, stara ropucho!... Mam już dosyć waszej szopki!...
 — Idź, idź!... przyjmą cię... w Koryncie!
 — Pójdzie do dziedzica na guwernantkę — zawołała szyderczo Majkowska.
 — Zaczekam, aż dyrektorowa założy ten Korynt... ze swoich córek!
 Cabińska poskoczyła do niej, ale w połowie drogi stanęła raptownie i wybuchnęła płaczem.
 — Boże mój! moje dzieci!... Jasiu!... moje dzieci!...