Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/088

ogniona, pijacka, ale usiadła do fortepianu, nie wiedząc, co wybrać.
 — A!... pani gra?... zdziwił się bardzo.
 — Tak — odrzekła i zaczęła grać wstęp jakiś, nie widząc znaków Sowińskiej.
 — Zaśpiewaj pani, cobądź... niech tylko głos usłyszę... A może mogłabyś pani solo śpiewać?...
 — Panie dyrektorze... ja do dramatu, do komedyi wreszcie czuję powołanie, ale nigdy do opery.
 — O operze nie mówimy przecież...
 — Tylko?
 — O tem... o operetce! — zawołał, uderzając się w kolano z kankanowem zacięciem. — Śpiewaj pani!... nie mam czasu i spalę się z gorąca.
 Zanuciła drżącym od emocyi głosem, ale z pewnem wyrobieniem, jakąś piosenkę Tosti’ego. Dyrektor słuchał, a patrzał się na Sowińską, wskazując na spieczone usta.
 Kiedy skończyła, zawołał:
 — Dobrze... przyjmujemy panią... Uciekam, bo się smażę.
 — Możeby się dyrektor z nami... czego... napił?... powiedziała nieśmiało, zrozumiawszy znaki Sowińskiej.
 Trochę się wymawiał, ale w końcu został.
 Stara kazała garsonowi przynieść pół butelki koniaku, trzy piwa i przekąski, a wypiwszy swój kufel, wyszła spiesznie, narzekając na zapomnienie czegoś w garderobie.
 Halt przysunął się z krzesełkiem bliżej.
 Janka, zmieszana tem sam na sam, milczała, nie wiedząc, o czem mówić.