Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/089

 — Hm!... masz pani głos... ładny głos... — rzekł i położył jej na kolanie swoją olbrzymią, czerwoną łapę, a drugą dolewał koniak do piwa.
 Odsunęła się nieco, dotknięta nieprzyjemnie taką poufałością.
 — Możesz pani dobrze stanąć... ja pani pomogę...
 Wychylił kufel duszkiem.
 — Jeżeli pan dyrektor łaskaw... szepnęła, usuwając się jeszcze więcej, bo ją owionął jego oddech gorący, przejęty alkoholem i wzrok jakiś mętny, obejmował niby uściskiem.
 — Postaramy się o to... Ja się panią zajmę!...
 I od razu, bez wszelkich ceregieli, których był zawsze przeciwnikiem, objął jej kibić i przyciągnął do siebie.
 Odepchnęła go z taką siłą, że upadł na stół i dopadła drzwi, gotowa krzyczeć.
 — Phi! zostań... Brzdąc jesteś głupi!... zostań!... Chciałem się tobą zająć, pomódz ci, ale kiedyś głupia, dymajże sobie chóry do śmierci!...
 Dopił resztę koniaku i wyszedł.
 Pod werandą siedział Cabiński z reżyserem.
 — Ma jaki głos?... — zapytał pierwszy, który widział Jankę wchodzącą do gabinetu.
 — Sopran?
 — Ho! ho! coś niesłychanego prawie... alt!
 Janka siedziała z godzinę w gabinecie, nie mogąc się uspokoić i nie mogąc przyciszyć oburzenia i złości, która ją przejmowała tak gwałtownie, że chwilami gotowa była iść za nim i czembądź, co spotka na drodze, rozbić mu głowę i bić... bić do śmierci!