Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/095

 Szepska się wysunęła, ale powróciła natychmiast.
 — Poszli na dół.
 Dzwonek zadźwięczał gwałtownie na scenie.
 — Na scenę! — zawołał we drzwiach inspicyent. — Zaraz zaczynamy.
 Zrobił się gwar nie do opisania. Krzyczały wszystkie razem, biegały, wyrywały sobie szpilki, żelazka do włosów, przypudrowywały się, kłóciły o bagatelki, gasiły świece, zamykały pośpiesznie nesesery i zbiegały hurmem, bo już drugi dzwonek zadźwięczał.
 Janka zeszła ostatnia i stanęła w kulisie.
 Przedstawienie się zaczęło.
 Grali jakąś napoły czarodziejską operetkę.
 Nie poznała po prostu ani tych ludzi, ani teatru — tak to się wszystko przeistoczyło, wypiękniało pod pudrem, szminką i światłem!...
 Muzyka cichymi, pieściwymi tonami fletni, polała się z ciszy, w jakiej stanął teatr i wciskała się do jej duszy, kołysząc ją słodko... a potem taniec... jakiś miękki, zmysłowy, upajający, obwijał ją czarem, kołysał i pociągał na fali rytmu, przenikającego rozkoszną niemocą...
 Czuła się coraz bardziej pociąganą w jakiś wir pełen światła, śpiewów i błyskawic. Jej gwałtowną i zmysłową naturę, szamocącą się dotychczas pośród szarych ludzi i codzienności pospolitej, olśniewał ten teatr.
 Takim go prawie miała w duszy, pełnym światła, muzyki, akcentów denerwujących, omdleń ekstatycznych, barw silnych, uczuć wrzących i wybuchających, niby pioruny.
 Nie było tutaj tego wszystkiego, ale jej wyobraźnia