Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/104

kały niby race w powietrzu. Niektóre z chórzystek przebierały się w zwykłe suknie i szły na ogródek.
 Widziała aktorów w bieliźnie tylko, łażących przed garderobami; kobiety w spódniczkach białych, w połowie rozcharakteryzowane, z ramionami nagiemi, wbiegały na scenę, patrzeć przez kurtynę na publiczność. Cofały się niby zgorszone, ujrzawszy obcych. Krzyczały, a uśmiechały się zalotnie i uciekały, rzucając wyzywające spojrzenia.
 Garsoni z restauracyi, służące, maszyniści, biegali jak charty i co chwila było słychać:
 — Sowińska!
 — Krawiec!
 — Rekwizytor!
 — Spodnie i pelerynę!
 — Laskę na scenę i list!
 — Wicek!... leć po dyrektora, niech przychodzi się ubierać do ostatniego aktu!
 — Ustawiać scenę!
 — Wacek!... przyszlij mi karminu, piwa i butersznyt!... — wołała jakaś przez scenę do mężczyzn.
 W garderobach chaos, gwałtowne i pośpieszne przebieranie się, gorączkowa charakteryzacya roztopionemi prawie od ciepła szminkami, kłótnie...
 — Jak pan będziesz mi przechodził przed nosem na scenie, to, jak Boga kocham, kopnę!...
 — Kopniesz pan psa swojego!... Mnie tak z roli wypada... przeczytaj pan!
 — Pan umyślnie mnie zasłaniasz!
 — A co!... wyjrzałem i szmerek był...
 — Wiatr zaszumiał, a temu się zdaje, że miał szmerek.