Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/106

 — Zamorduj go pani!... niewierny!
 Leciały odpowiedzi, podkreślane śmiechem.
 Charakterystyczna zniknęła i już z drugiej strony sceny było słychać, jak pytała się wszystkich:
 — Niema tutaj Piotrusia?
 — Ona się kiedy wścieknie z zazdrości o niego!...
 — Porządna kobieta!
 — Nie przeszkadza to, że jest głupia ze swoją zazdrością o człowieka najspokojniejszego w świecie.
 — Jak się masz redaktor!
 — O, redaktor!... to jakby już było piwo i papierosy.
 — Mecenas! dobry wieczór!...
 — Co tam w kasie słychać?
 — Pysznie!... teatr wyprzedany, bo Gold pali cygaro.
 — Chwała Bogu! będą większe akonta.
 — Bolek! jak się masz?... Nie wchodź, bo się roztopisz, jak masło... mamy małą Afrykę dzisiaj...
 — Zaraz się ochłodzimy, już zamówiłem piwo...
 — Na scenę wszyscy!... Lud na scenę! kapłani na scenę! wojsko na scenę!... — krzyczał inspicyent, biegając po garderobach.
 Po chwili, prócz osób z publiczności, nie było już nikogo, wszyscy pobiegli na scenę.
 Po przedstawieniu, Janka idąc do hotelu, uczuła się ogromnie znużoną tyloma wrażeniami. Pokój hotelowy wydał się jej jeszcze nędzniejszym, a tak pustym i nudnym, że natychmiast poszła spać, ale zasnąć nie mogła.