Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/113

rektor, przeczytawszy żonie, mozolnie i z mnogiemi przekreśleniami napisane zaproszenie.
 — Bogdan! cicho, bo nie słyszę, co ojciec czyta.
 — Mamusiu, Edek wziął mi rolę!
 — Tatku, Bogdan powiedział, że ja jestem głupi caban!
 — Cicho! Jezus, Marya! z temi dziećmi!... Przycisz-że je Pepa.
 — Niech mi tatko da dychę, to będę cicho.
 — I mnie! i mnie!
 Cabiński ścisnął pod stołem szpicrutę i czekał; skoro tylko dzieci zbliżyły się na pewną odległość, skoczył i zaczął je okładać, gdzie trafił.
 Podniósł się pisk i wrzask; drzwi się z łoskotem otwierały i młodzi dyrektorowicze z krzykiem zjeżdżali na dół, po poręczach schodów.
 Cabiński spokojnie czytał po raz drugi zaproszenie żonie, siedzącej w drugim pokoju.
 — Na którą godzinę prosisz?
 — Po przedstawieniu, napisałem.
 — Trzeba poprosić kogo z recenzentów, ale to już osobne listy, albo ustnie prosić.
 — Ja nie mam już czasu, a trzeba porządnie napisać.
 Zawołaj kogo z chóru, niech napisze.
 — Ba! strzeli mi jakiego byka, jak ten Karol w przeszłym roku; wstyd miałem później... A może ty Pepa napiszesz?... masz ładny charakter.
 — Nie, nie wypada, żebym ja, dyrektorowa i ko-