Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/114

bieta, pisywała do obcych mężczyzn. Mówiłam tej... jakże się nazywa ta, coś ją zaangażował do chórów?...
 — Orłowska.
 — Otóż mówiłam jej, aby przyszła dzisiaj. Podoba mi się dziewczyna; coś ma takiego w twarzy, co pociąga. Kaczkowska mówiła, że doskonale gra na fortepianie, więc przyszła mi myśl...
 — No, to niech ona napisze; gra na fortepianie, to i pisać pewnie umie.
 — Nie tylko to, ale ja myślę, że mogłaby Jadzię uczyć grać...
 — A wiesz, że to pomysł!... bo możnaby to policzyć razem z przyszłą gażą...
 — Ileż jej płacisz — zapytała, zapalając papierosa.
 — Jeszczem się nie umówił... ale tyle, co i innym — powiedział, uśmiechając się dziwnie.
 — To znaczy, że...
 — Że... bardzo wiele, bardzo wiele... w przyszłości.
 — Ha! ha! ha!
 Zaczęli się śmiać oboje i zamilkli.
 — Jasiu, cóż projektujesz na kolacyę?
 — Jeszcze nie wiem... Rozmówię się dopiero w restauracyi. Jakoś to się tam urządzi...
 Cabiński przepisywał na czysto zaproszenie a Pepa paliła papierosa, bujając się na fotelu biegunowym. Po chwili rzuciła niedbale:
 — Jasiu!... czyś ty nie zauważył nic w grze Majkowskiej?
 — Nic... że trochę spazmuje na scenie, to już jej styl.