Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/116

idyotą, panie dyrektorze!... Nie masz pojęcia o grze, o sztukach, o artystkach, a chcesz je rozdzielać na mniejsze i większe... Ty sam jesteś ogromny artysta, ogromny! Wiesz, jak ty grałeś Franciszka w „Zbójcach“? wiesz?... nie! to ci powiem... Grałeś, jak szewc, jak cyrkowiec!...
 Cabiński skoczył, jakby go kto batem uderzył.
 — Nieprawda! Królikowski tak samo grał; radzili mi, żebym naśladował i naśladowałem...
 — Królikowski, tak jak ty?... Jesteś krowienty, mój artysto!
 — Pepa cicho, żebym ja ci nie powiedział, czem ty jesteś!
 — O, powiedz, proszę cię, powiedz! — wołała ze złością.
 — Nic wielkiego, nic nawet małego, moja najdroższa.
 — Powiedz wyraźniej, co?...
 — No, mówię, mówię, że nie jesteś Modrzejewską — zaśmiał się cicho i drwiąco Cabiński.
 — Ty mi nie wyjeżdżaj z temi... z warszawskiego!...
 — Nie irytuj się Pepa, że cię wtedy nie dopuścili do debiutu...
 — Milcz! Widziałeś?... Słyszałeś, że dzwonią, ale nie wiesz, w którym kościele. Nie chciałam wtedy, jak i teraz nie chcę!... Za bardzo szanuję swoją godność ludzką i artystyczną.
 Cabiński śmiał się już głośno.
 — Milcz, klownie!... — krzyknęła, rzucając w niego papierosem.
 — Czekaj, czekaj, gabinetowa primadonno — syknął, siniejąc z gniewu.