Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/123

 — Nianiu — wołała dyrektorowa.
 Niania nie słyszała, bo zdjąwszy najmłodszemu zabłocone buciki, szczotkowała je zawzięcie.
 — Edziuś był na ulicy. Edziuś nie słucha niani... niania przyprowadzi dziada i każe wziąć...
 — A jakże dziada!... Tatuś grywa dziadów, widziałem! — odezwał się powątpiewająco Wacek.
 — A to zawołam żydówkę, co sprzedaje śledzie, i Edziusia i Wacia sprzedam, jak nie będziecie niani słuchali.
 — Niania jest głupia!... Żydówki przecież grywa pani Wolska, to się jej nie boję.
 — A kiej to będzie Żydowica prawdziwa, nie żadna kumedyantka.
 — Niania się sypie! — powiedziała Jadzia, najstarsza, ośmioletnia, z miną i głosem głęboko przekonanej wyższości.
 — Nianiu! — krzyknęła Cabińska, wysadzając przeze drzwi głowę.
 — Adyć słyszę, ale przecież dzieci pilniejsze.
 — Gdzie Antka?
 — Poszła do magla.
 — Pójdzie mi Niania po suknię na Widok, do Sowińskiej. Wie niania gdzie?...
 — Adyć wiem!... do ty chudy i zły, kiej pies...
 — Niechże niania zaraz idzie i powraca prędko...
 — Mamusiu!... to i my pójdziemy z nianią... — prosiły po cichu dzieci, bo się bały matki.
 — Zabierze niania dzieci ze sobą.
 — To się wi, żebym ich samych nie zostawiła!