Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/127

 — Naprawdę, to nie wiem, nianiu, czy ja co gram dzisiaj?...
 Udawała zawsze, że nie dba i nie pamięta o scenie, że tylko oddycha domem i dziećmi.
 — Wicek z książką nie przychodził dzisiaj, to pani nie gra — odpowiedziała niania, sprzątając pospiesznie ślady spustoszeń, jakie narobił Cabiński.
 — Czytałem dzisiaj w „Gońcu“ bardzo pochlebną wzmiankę o dyrektorowej.
 — Niezasłużona może, bo ja wiem, jak się tę rolę grać powinno.
 — Grała ją pani prześlicznie, cudownie!...
 — Komplemencista z mecenasa, niedobry i nieżyczliwy!... — kaprysiła naiwnie.
 — Prawdę tylko mówię, istotną prawdę, słowo honoru!
 — Proszę pani, dyć je już kole połednia — powiedziała niania, która w ten sposób przypominała gościowi, że czas iść sobie.
 — Dyrektorowa do teatru?
 — Tak, zajrzę na próbę, a potem wyjdę trochę na miasto.
 — Pójdziemy razem, dobrze?... Po drodze załatwimy mały interesik...
 Cabińska spojrzała na niego z niepokojem. Nie widział tego, bo mrugał znowu oczkami, przekładał nogę na nogę i obsadzał binokle, wciąż się zsuwające.
 — Pewnie chce pieniędzy — myślała Cabińska, kiedy już szli po schodach.