Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/131

odpowiedział kwaśno i pobiegł do gromady aktorek, siedzących pod werandą i tworzących jasnemi, świeżemi sukniami niby bukiet przepysznie jaskrawy.
 — Moja dyrektorowo, a to co za jedna? — zapytał mecenas, wskazując na Jankę, zasłuchaną w próbę.
 — Adeptka.
 — Dobrze jej z oczów patrzy. Twarz rasowa i inteligentna. Nie wie pani, co ona za jedna?...
 — Wicek! — zawołała Cabińska na chłopaka, grającego w klasy na ogródku — idź i poproś tej pani, co stoi przy loży, żeby tutaj przyszła.
 Wicek pobiegł, obszedł Jankę, zajrzał jej w oczy i powiedział:
 — Stara tam prosi panią do siebie.
 — Jaka stara?... kto?... — zapytała, nie rozumiejąc.
 — Cabanowa, pani Pepa, dyrektorowa przecież!...
 Janka podeszła wolno; mecenas przyglądał się jej uważnie.
 — Niechże pani siada. Nasz kochany mecenas, opatrzność dobra teatru — rzekła Cabińska, prezentując.
 — Orłowska! — powiedziała Janka krótko, dotykając wyciągniętej ręki.
 — Przepraszam! — zawołał mecenas, przytrzymując jej rękę i odwracając dłonią do światła.
 — Niech się pani nie boi!... Mecenas ma niewinną manię wróżenia z rąk — zawołała wesoło Cabińska, zaglądając przez ramię mecenasa w dłoń, którą oglądał.
 — Ho! ho! dziwna! dziwna! — szeptał stary.
 Wyjął z kieszeni małą lupę i przez nią przyglądał się liniom dłoni, paznogciom, stawom palców i całej ręce.