Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/132

 — Szanowna publiczności! Tu się wróży z ręki, z nogi i z czegoś tam jeszcze!... tu się przepowiada przyszłość, daje się talent, cnotę, monetę w przyszłości! Po pięć kopiejek wejście, po pięć!... dla biedniejszych po dziesięć groszy! Prosimy szanowną publiczność, prosimy! — krzyczał Wawrzecki, naśladując doskonale głos hecarzy z Ujazdowskiego placu.
 Aktorzy otoczyli ze wszystkich stron siedzących, zaglądali w rękę i śmiali się głośno.
 — Niechże mecenas mówi!
 — Prędko za mąż pójdzie?
 — Kiedy zakasuje Modrzejewską?
 — Czy bogatego bębenka mieć będzie?
 — Może każe co postawić?
 — Ilu tam już było?...
 Leciały drwiące i swawolne zapytania.
 Mecenas nie odpowiadał, tylko w milczeniu oglądał obie dłonie.
 Janka słyszała drwiny, ale ten dziwny człowiek przykuł ją wprost do krzesła; czuła, że ją ogarnia złość, i wstyd, a nie mogła ruszyć rękami, które trzymał.
 Przeniknął ją jakiś dreszcz zabobonny — przed przepowiednią.
 Nie wierzyła, śmiała się nieraz pogardliwie ze znajomych, pozwalających sobie gadać setne głupstwa cygankom, ale bała się czegoś nieokreślonego.
 Wreszcie mecenas puścił jej ręce i powiedział do otaczających:
 — Moglibyście chociaż raz nie błaznować, bo to czasami jest nietyle głupie, co nieludzkie. Przepraszam