Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/133

panią, że ją naraziłem, bardzo przepraszam, ale nie mogłem się powstrzymać, żeby ręki nie obejrzeć; to moja słabość...
 Pocałował ją ostentacyjnie w rękę i zwrócił się do zdziwionej Cabińskiej.
 — No, chodźmy dyrektorowo!
 Jankę paliła ciekawość taka, że pomimo tylu widzów, zapytała cicho:
 — Nic mi pan mecenas nie powie?
 Mecenas się obejrzał, ale zobaczył, że dziesiątki osób już chwytały mu prawie z ust odpowiedzi, więc się nachylił i szepnął ciszej:
 — Teraz nie mogę... Za dwa tygodnie jak powrócę, powiem pani wszystko.
 — Chodź-że mecenas, bo teraz, to już naprawdę jesteś nudny! — wolała Cabińska. — Ale, ale!... czy pani będzie mogła przyjść do mnie po próbie? — zwróciła się z zapytaniem do Janki.
 — Owszem, przyjdę — odpowiedziała, siadając.
 — Stary zwaryował!... pocałował ją w łapę, niby księżnę! — mówiły do siebie chórzystki.
 — Będzie się nią opiekował.
 — Podobno jest dosyć pierzasty i leci tylko na krowienty... stary cymbał!
 Janka, choć słyszała, że to do niej było powiedziane, nie odpowiedziała nic, bo już tyle zrozumiała, że w teatrze lepiej nic nie odpowiadać i płacić za wszystko pogardliwą obojętnością.
 — Gdzież pójdziemy, dyrektorowo? pytał me-