Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/134

cenas, ale był jakiś mniej wesoły, zamyślał się i szeptał coś do siebie.
 — Chyba tam, gdzie zwykle, do mojej cukierni.
 Cabińska nic się nie pytała, dopiero, gdy usiedli w cukierni, w której stale przesiadywała codziennie po kilka godzin, pijąc czekoladę, paląc papierosy i przypatrując się ruchowi ulicznemu, zapytała się, udając obojętność:
 — Cóż tam mecenas zobaczył w rękach tej sroki?
 Mecenas poruszył się niecierpliwie, wsadził na nos binokle i krzyknął na posługującego chłopaka:
 — Mazagran i czekolada bardzo lekka!
 Zwrócił się do Cabińskiej.
 — Widzi pani, to tajemnica... wprawdzie nic nie znacząca, ale tajemnica nie moja.
 Cabińska nalegała koniecznie, bo przecież dość jest zawołać głośno: „tajemnica“, żeby wszystkie kobiety wyprowadzić z równowagi — ale nie powiedział nic, tylko rzucił krótko:
 — Wyjeżdżam, dyrektorowo.
 — A to gdzie i po co? — zapytała zdziwiona mocno.
 — Muszę... wrócę za dwa tygodnie. Otóż przedtem chciałbym uregulować nasz...
 Cabińska skrzywiła się i czekała, co dalej powie.
 — Bo widzi pani, mogłoby wypaść, że wróciłbym dopiero jesienią, kiedy was już nie będzie w Warszawie.
 „Dawno przeczuwałam, że jesteś stary lichwiarz“ — myślała Cabińska, dzwoniąc w szklankę.
 — Ciastek owocowych!