Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/136

 — Szkaradnik z mecenasa!... Jakto?... już, już mecenas idzie?...
 — Za dwie godziny mój pociąg odchodzi. Do widzenia!
 Zapłacił w bufecie i wyszedł, przesyłając jej uśmiech jeszcze z ulicy.
 Cabińska siedziała, zapatrzona w ulicę.
 „Czyżby się we mnie kochał?...“ — myślała, uśmiechając się do jakichś niejasnych jeszcze, ledwie rysujących się obrazów, popijając wystygłą czekoladę.
 Wyciągnęła z kieszeni rolę jakąś, przeczytała parę wierszy i znowu zapatrzyła się w ulicę.
 Obszarpane doróżki, zaprzągnięte w chude konie, wlokły się leniwie; tramwaje huczały, przebiegając; po trotuarach snuli się pospiesznie, gorączkowo ludzie, jak długa, nieruchoma wstęga. Jakiś szyld naprzeciwko błyszczał się w słońcu i migotał.
 „Czyżby się we mnie kochał?“... — pomyślała znowu i zapadła w bezmyślną niepamięć wszystkiego.
 Zegar wydzwonił trzecią: podniosła się i poszła ku domowi.
 Szła wolno, spoglądając majestatycznie na tłum wymijających ją przechodniów.
 W oknie cukierni Bliklego spostrzegła Cabińskiego: siedział i zamyślonym wzrokiem tonął w ulicy, nie spostrzegłszy wcale przechodzącej.
 Wyprostowywała się coraz bardziej, bo coraz częściej patrzono na nią. Kupcy, subjekci, dorożkarze nawet z tej dzielnicy, znali panią dyrektorową.
 Zdawało się jej, że na ich twarzach, które sobie