Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/137

przypominała słabo z sali widzów, jaśnieją uśmiechy zachwytów, że wszyscy szepcą z uniżonością: „Patrzcie! dyrektorowa Cabińska...“
 Szła coraz wolniej, żeby się dłużej rozkoszować wrażeniem zadowolenia. Zobaczyła z daleka redaktora z Nicoletą i nagle zachmurzył się horyzont jej myśli.
 — On z Nicoletą?!... z tą... podłą intrygantką?!...
 Paliła ich już z daleka okiem Gorgony.
 Na rogu Wareckiej Nicoleta zniknęła gdzieś w ulicy, a redaktor szedł ku niej rozpromieniony.
 — Dzień dobry!... — zawołał, wyciągając rękę.
 Pepa zmierzyła go wyniosłym wzrokiem i odwróciła twarz w drugą stronę.
 — Cóż to za nowa heca, Pepa?... — mówił ciszej, idąc obok niej.
 — Jesteś pan niegodziwym!...
 — Znowu komedya?...
 — Śmiesz pan w ten sposób mówić do mnie?!...
 — Przestaję... i tylko mówię: do widzenia! — powiedział gniewnie, ukłonił się sztywno i, zanim mogła się zoryentować, wsiadł w dorożkę i pojechał.
 Cabińska skamieniała z oburzenia; nie przeprosił ją i odjechał! Wściekłość nią zaczęła miotać; szła prędko, nie zważając już na nic i nikogo.
 Podobno było tam coś pomiędzy nimi; mówiono o tem po cichu za kulisami, ale z pewnością wiedziano tylko to, że Pepa nigdy się nie obywała bez wielbicieli kilku kategoryi. Jeśli w jakiem mieście nie miała wielbiciela z pośród publiczności, to musiał być jej amantem jaki początkujący aktor o ładnej twarzy i dosyć naiwny,