Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/149

szczególnie męskiej, bo kobiety tylko krytykowały i drwiły z nich.
 W kulisach pełno było najrozmaitszych twarzy; służące, maszyniści, chłopaki z bufetu, aktorzy, czekający wejścia — wszystko to patrzyło na scenę.
 Niania z dwojgiem najstarszych dzieci siedziała przy samem proscenium, pod sznurem kurtyny.
 Gorąco było takie, że aktorzy dusili się prawie i szminki nieomal spływały im po twarzy.
 Wawrzecki z kulisy gwałtownie kiwał na Mimi, śpiewającą duet z Władkiem; aktorka w przerwach pokazywała mu złośliwie język i przysuwała się coraz bliżej.
 — Dajże klucz od mieszkania... zapomniałem botfortów, a zaraz ich potrzebuję.
 — Jest w sukni, w garderobie. Mogłeś się domyśleć przecież... — odpowiedziała odchodząc na środek sceny, z szeroką frazą muzyczną na ustach.
 Halt trzaskał o pulpit batutą, bo Władek połykał nuty i ciągle się chwiał, detonowała go bowiem do reszty groźna irytacya dyrektora orkiestry, tak że coraz gorzej śpiewał.
 — Umyślnie mnie sypie, świnia szwab! — mruczał ze złością, ściskając w miłosnej scenie śpiewającą Mimi.
 — Nie ściskaj-że mnie tak mocno... żebra mi, jak Boga kocham, połamiesz!... — syczała Mimi, uśmiechając się jednocześnie omdlewająco.
 — „Bo kocham cię... miłością szału!... bo kocham cię!...“ — śpiewał Władek ogniście.