Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/151

 — Ależ prześlicznie, prześlicznie pani wygląda — zawołał redaktor, wpadając na scenę i wyciągając już z daleka ręce do niej. — Istny portret Greuz’a! Tylko więcej odwagi, a wszystko pójdzie, jak po aksamicie. Zrobię jutro wzmiankę o pojawieniu się pani na scenie.
 — Dziękuję redaktorowi — powiedziała chłodno, nie patrząc na niego.
 Redaktor zakręcił się i pobiegł do męskiej garderoby.
 — Dobry wieczór panom!... Jak się dyrektor masz?...
 — Jakże w sali?... był redaktor w kasie?... Rekwizytor!... psiakość, brzuch dawaj mi prędzej!...
 — Prawie wszystkie miejsca są wyprzedane...
 — Jak tam idzie sztuka?...
 — Dobrze, bardzo dobrze! Odświeżył, widzę, dyrektor chóry: jakaś śliczna jasnowłosa, aż ciągnie oczy...
 — Co?... ona tak dobrze wygląda?... To świeża zupełnie.
 — Policzę to jutro dyrektorowi za zasługę, że dbasz o oczy publiczności.
 — Dobrze, dobrze... Brzuch dawać mi prędzej!
 — Dyrektorze, proszę o kartkę na dwa ruble do kasy; muszę sobie zaraz posłać po buty — prosił jakiś aktor, naciągając pospiesznie kostyum.
 — Po przedstawieniu! — odpowiedział, przytrzymując sobie poduszkę na żołądku. — Ściśnij mocno, Antek!
 Okręcili go w długie powijaki, niby mumię.
 — Dyrektorze, ja butów potrzebuję na scenę, nie mam w czem grać!