Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/159

 — Mimi, bo sobie oczy zamażesz! — zawołała któraś.
 Mimi natychmiast przestała płakać.
 — Cóż ja mam paniom poradzić, co?... — wołał Cabiński, przyszedłszy do głosu.
 — Niech mi bukiet odda w tej chwili i zaraz przeprosi! — zawołała Kaczkowska.
 — Mogę ci jeszcze co dołożyć do tego, ale pięścią... Niech się dyrektor spyta chórów: widzieli wszyscy dobrze, komu bukiet podawano.
 — Chór z czwartego aktu! — krzyknął Cabiński w kulisy.
 Weszło kilkanaście kobiet i mężczyzn, napół już porozbieranych, a pomiędzy niemi i Janka.
 — No, zrobić sąd Salomonowy!
 Do garderoby tłoczyło się wiele osób i drwiące uwagi pod adresem ogólnie niecierpianej Kaczkowskiej sypały się jak fajerwerki.
 — Kto widział, komu bukiet był podawany? — zapytał Cabiński.
 — Nie uważaliśmy — odpowiedziano jednogłośnie, nie chcąc narażać sobie stron obu; tylko Janka, nienawidząca wszelkiego fałszu i niesprawiedliwości, powiedziała na końcu:
 — Pannie Zarzeckiej podano... stałam obok i dobrze widziałam.
 — A ta krowienta czego tutaj chce?! Z ulicy przyszła i chce zabierać głos, ta... jakaś!... — zakrzyczała pogardliwie Kaczkowska.