Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/181

lutna... Jeśli mi matka pomoże, to się ożenię jeszcze przed końcem sezonu.
 — A teatr?...
 — Założę towarzystwo... zrobię taką konkurencyę wszystkim dyrektorom, że ich dyabli wezmą!...
 Kotlicki śmiał się znowu.
 — Matka twoja jest za rozsądna i jestem pewny, że się nie da nabrać, mój piękny!... Co ty tak strzelasz oczami za tą kremową, hę?...
 — O, to kokosowa niewiasta, bardzo piękna!...
 — Tak, ale na taki kokos masz zęby trochę za słabe. Nie zgryziesz, a ząb stracić można...
 — A wiesz, jak dzicy robią?... kiedy niema pod ręką noża albo kamienia, rozpalają ognisko, kładą kokos w ogień i pod działaniem ciepła sam się otwiera...
 — A jak niema ognia, to co?... Nie odpowiadasz, mój sprytny?... To odchodzą, pocieszywszy się patrzeniem i myślą, że inni dadzą im radę...
 Przerwało im rozmowę wejście właścicielki domu. Zrobił się rumor. Cabińska wyszła naprzeciwko niej z wyciągniętą ręką, z miną rozjaśnionego majestatu.
 Właścicielka podnosiła do oczów binokle w złotej oprawie i spoglądała z wysoka na wszystkich.
 — Bardzo mi przyjemnie!... bardzo mi miło!... — powtarzała z mdłym uśmiechem, wyciągając łaskawie rękę do przedstawionych sobie przez Cabińską osób.
 Robiła minę wielkiej damy, chłodnej, wyniosłej i obojętnej, a żarła ją już od rana ciekawość zobaczenia bliżej tych kobiet, tak głośnych, o których życiu słuchała