Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/183

kować. Upojenie zaczęło przysłaniać różową mgłą wesołości mózgi i przędło radość w sercach.
 W połowie kolacyi zabrzmiał gwałtownie szarpnięty dzwonek w przedpokoju.
 — Kto to może być? — zapytała Cabińska, przeglądając wszystkich.
 Nikogo nie brakowało.
 — Nianiu! niech niania idzie otworzyć.
 Niania uwijała się około bocznego stolika, gdzie jadły dzieci; poszła zaraz i otworzywszy, wróciła.
 — Któż tam przyszedł?...
 — A nikt, ino ten żółtek niechrzczony! — powiedziała pogardliwie.
 Najbliżsi wybuchnęli śmiechem na to określenie.
 — A prawda, brak Golda!... kochanego i nieocenionego Golda!
 Gold wszedł i kłaniał się towarzystwu, skubiąc rzadką, żółtą brodę.
 — Jak się masz niechrzczony!
 — Po szabasie już jesteś?...
 — Hej, żyd! chodźno tutaj, jest dla ciebie koszerne miejsce.
 — Kasyerze!... perło kasyerów, chodź do nas!...
 — Fundamencie towarzystwa!
 Kasyer wciąż się kłaniał i witał ze wszystkimi, nie zważając na grad złośliwych docinków.
 — Pani dyrektorowa mi daruje, że się spóźniłem, ale to moja rodzina mieszka na Szmulowiźnie, musiałem istotnie siedzieć z nimi do końca święta.