Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/219

 Zakaszlała się bardzo i dreptana wolno.
 — Dobrze, mam jeszcze dosyć czasu do przedstawienia.
 — Pani to pewnie od niedawna w teatrze, co?...
 — Dopiero trzy tygodnie... to jakby od wczoraj.
 — To zaraz znać, o znać!
 — Po czem-że pani poznaje?... — zapytała Janka ciekawie.
 — Nie umiem tego tak powiedzieć. Przyglądałam się pani wtedy, na imieninach u Cabińskiej i zaraz poznałam. Mówiłam nawet o tem Władeczkowi...
 — Wezmę panią pod rękę, to będzie wygodniej... — powiedziała Janka, widząc, że Niedzielska dyszy ciężko ze zmęczenia i ledwie idzie.
 — O, jaka to pani dobra! Prawda, że to i wiek i chora jestem ciągle, ale wyszłam kupić Władeczkowi chusteczek i za niemi zaszłam aż tak daleko.
 — Weźmy doróżkę; pani, widzę, ogromnie zmęczona...
 — Nie, nie... po co?.. to koszt zaraz; zresztą dojdę sobie gdzie do skweru, to odpocznę trochę...
 Janka, pomimo protestu starej, zawołała dorożki, ulokowała Niedzielską i pojechały na Piwną.
 Jak tylko doróżka stanęła, Niedzielska wysiadła prędko, bez pomocy i wpadła w bramę, żeby nie płacić doróżki i aby to zamaskować, zaczęła krzyczeć na stróża:
 — O! już się Michał ubrał w nową bluzę? a w starej to nie można chodzić, co?... Ja już nie mogę nastarczyć, tak Michał drze!... Niech Michał zaraz zdejmie i włoży starą.