Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/224

 Władek nie śmiał iść za nią i zły pobiegł do matki.
 Jance przypomniało to dom i aż zadrżała do smętnie wyłaniających się wspomnień.
 — Co się tam dzieje?... — myślała — co ojciec robi?... Prawda, przecież ja mam ojca!...
 I poczuła w sobie nagle jakąś cieniutką nić sympatyi ku temu dziwakowi i tyranowi. Zobaczyła teraz jego samotność wśród ludzi obcych i szydzących z jego dziwactw.
 — Może myśli o mnie?... — pytała sama siebie, ale przyszła jej na pamięć ostatnia scena i wszystkie przebyte udręczenia i poczuła w sobie jakąś niechęć zimną, prawie nienawistną.
 Pomimo wszystkiego, podczas przedstawienia, na scenie, za kulisami, w garderobie, ojciec przychodził jej ciągle na pamięć. Zaczynała spokojnie rozmyślać nad stosunkiem swoim do ojca i nad jego charakterem i poczuła, że jest i było coś nienormalnego pomiędzy nimi. Myślała, co mogło go zrobić takim srogim i dziwacznym?... dlaczego jej nienawidził?...
 Kotlicki przyniósł jej bukiet róż.
 Przyjęła chłodno, nie patrząc na niego, tak była zajęta myślą o ojcu.
 — Pani dzisiaj nie w nastroju — rzekł, biorąc jej rękę.
 Wyrwała mu ją i zapytała:
 — Czy jest możebnem, aby dzieci i ojcowie nienawidzili się wzajemnie?...
 — W samem tem pytaniu jest już twierdząca odpowiedź... W takich klasycznych objawach jest to rzad-