Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/226

 — Co to jest miłość?... Co mi jest?...
 Nie mogła się uspokoić.
 — Coś mnie spotka... Może ojciec przyjedzie, może Grzesikiewicz?...
 Ale się rozśmiała prawie głośno, tak się jej wydało nieprawdopodobnem to przypuszczenie.
 Mimi przybiegła do niej i zaczęła szeptać:
 — Dobrze nam się składa, bo jutro niema próby; pojedziemy na Bielany w południe. Niech pani czeka u siebie, wstąpimy i zabierzemy panią...
 — Co to jest miłość?... — snuło się ustawicznie Jance po głowie.
 — O, ten Wawrzek! mógłby nie robić do tej wiedźmy takich min głupich... to świństwo! — szeptała Żarnecka, patrząc z niechęcią na scenę. — Patrz pani, jak ona mu leci w objęcia!... całuje go naprawdę... to małpa dopiero... Czekaj! ja ci dam... — syknęła groźnie i pobiegła czekać u drzwi, któremi wychodzić miała Rosińska.
 Komedya!
 — I ja z państwem wybieram się na tę wycieczkę — mówił Kotlicki do Janki. — Topolski ma tam wyłożyć jakiś plan... Będziemy opiniować razem, bo pani będzie?...
 — Prawdopodobnie; a gdybym nie mogła, to i beze mnie uda się wycieczka.
 — Tak, ale jabym także nie pojechał, nie miałbym już po co...
 Pochylił się tak, że poczuła jego oddech na swojej twarzy.
 — Nie rozumiem — rzekła, odsuwając się od niego.