Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/238

 — Dawny znajomy, sąsiad nasz, bardzo uczciwy człowiek...
 — Kopiejczasty być musi ten młodzian... wygląda na takiego! — wołał Głogowski.
 — Nawet bardzo bogaty. Mają największą owczarnię w Królestwie...
 — Owczarz!... a wygląda, jakby miał do czynienia ze słoniami!... — błaznował Wawrzecki.
 Kotlicki uśmiechał się tylko i dyskretnie obserwował Jankę.
 — Coś tu było... wzruszona i mocno w wyrazie... — myślał... — Może to jej dawny kochanek?...
 — Chodźmy prędzej, bo Mela czeka na nas w dorożce.
 Janka ubrała się szybko i wyszli zaraz wszyscy.
 Pojechali nad Wisłę i stamtąd łodzią ruszyli na Bielany.
 Wszyscy mieli humory wiosenne, tylko Janka nie zwracała uwagi na to, co się działo koło niej. Siedziała posępna i zamyślona.
 Kotlicki rozmawiał wesoło, Wawrzecki błaznował z Głogowskim; wtórowały im kobiety rozbawione, ale Janka nic prawie nie słyszała z tego. Przeżuwała jeszcze rozmowę niedawną i to znękanie, jakie jej pozostało w sercu niej.
 — Pani coś jest?... — zapytał Kotlicki z troskliwością w głosie.
 — Mnie?... nic!... ot, zamyśliłam się o ludzkiej niedoli... — odparła, spoglądając na falę, co ich niosła cicho.