Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/243

powiedział Kotlicki, a widząc, że Janka nie odpowiada, dodał po chwili:
 — Czy pani jeszcze za mało?... Gdyby można podczas całego tego aktu całować rączki pani, to proszę o ciąg dalszy...
 Widząc jej zasępioną minę, chciał obrócić wszystko w żart.
 — Kotlicki!... Czekajcie-no państwo i pomóżcie nieść koszyki! — zawołał Wawrzecki, w chwili, kiedy Janka przystanęła bezwiednie i byłaby rzuciła Kotlickiemu w twarz jaki silny wyraz swojej pogardy, ale nie zdążyła.
 Mężczyźni nieśli koszyki z prowiantami; wszyscy szli stromym brzegiem, upatrując dogodnego miejsca na rozbicie obozowiska.
 Las stał pusty i szumiał cicho młodemi liśćmi dębów i krzakami jałowcu.
 Rozłożyli się pod grupą zielonych dębów. Las stał za nimi cichy, a w dole Wisła bełkotała falami, rozbijającemi się o brzegi i błyszczała w słońcu.
 Po pierwszych wódkach i przekąskach ożywili się wszyscy.
 — No! teraz wypijmy zdrowie inicyatorów wycieczki! — zawołał Głogowski, nalewajac kieliszki.
 — Lepiej pijmy za powodzenie pańskiej sztuki.
 — Nie, to jej nie pomoże... i tak zrobi klapę...
 — Możeby teraz Topolski opowiedział nam swój tajemniczy plan — mówił Kotlicki, spokojnie rozciągnięty na pledzie, prawie obok Janki.
 — Dajcież teraz pokój!... Zjemy dobrze, podpijemy lepiej jeszcze, to dopiero wtedy. Może tam panie roz-