Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/262

 — Z czego?... przecież nie z tej głupiej, obiecywanej tylko gaży.
 — O! i pani się spóźnia?! — zawołał do wchodzącej Janki.
 — Gram dopiero w trzecim akcie, mam jeszcze dosyć czasu...
 — Wicek! leć po Rosińską... Gdzie jest Zośka? Zaczynać prędzej!... a niech was psy gryzą!
 Spojrzał przez dziurkę w kurtynie.
 — W teatrze pełno, jak Boga kocham, a w garderobach nikogo... potem krzyczą, że nie płacę! Panowie, na litość boską, ubierać się i zaczynać!
 — Zaraz, skończymy bank.
 Kilkunastu porozbieranych aktorów, w połowie nawet pocharakteryzowanych, ciągnęło małego sztosika. Jeden tylko Stanisławski siedział w kącie garderoby przed kawałkiem lusterka i „robił twarz“.
 Już trzeci raz ścierał sobie szminki ściereczką i charakteryzował się na nowo; gimnastykował usta, ściągał brwi gniewnie, marszczył czoło, rzucał najrozmaitsze spojrzenia; robił charakter i mruczał półgłosem przy każdej zmianie fizyognomii odpowiednie ustępy roli, rzucając tylko czasami w stronę grających dziesiątkę i dwa słowa:
 — Czwórka! dziesiątka.
 — Publika awanturę robi! Czas dzwonić i zaczynać — błagał Cabiński.
 — Nie przeszkadzaj dyrektor. Niech czekają... Dycha, oczko... sypać!
 — Walet! złocisz!