Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/263

 — Damusia w kierusiach... pięć dydków!
 — Gotowe! Postaw dyrektor na Desdemonę.
 Stasował, zebrał, zapieczętował, trzepnął i zawołał:
 — Gotowe! Postaw dyrektor.
 — Zdradzi! — syknął Cabiński, rzucając monetę srebrną na kartę.
 — A tak, to cię nie zdradza?
 — Dzwonić! — krzyczał Cabiński na inspicyenta, usłyszawszy w sali tupot.
 Przez chwilę nie było nic słychać, prócz szelestu kart, z błyskawiczną szybkością spadających na stół.
 — Cztery mamuty... w łeb!
 — Płacić dychy!
 — Walet, w dół!
 — Pięć, dobre. Zarobeczek jest.
 — Dama w kierach, w łeb!
 — Miejcież wzgląd dla płci pięknej.
 — Dama pik, w łeb. Płacić!
 — Dosyć! Ubierajcie się. Tam już, jak Boga kocham, wyją...
 — Kiedy to ich bawi, to czemuż im przeszkadzać?
 — Będziesz się bawił, jak wyjdą i poodbierają pieniądze z kasy! — zawołał Cabiński, wybiegając.
 Rzucono karty i wszyscy gorączkowo kończyli się ubierać i charakteryzować.
 — Co zaczyna?
 — „Przysięga“.
 — Stanisławski!
 — Już można dzwonić, idę! — zawołał Stanisławski.