Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/274

iść do domu, gdy Władek się do niej przysunął i miękko zapytał:
 — Pozwoli się pani odprowadzić?...
 — Idę z Sowińską, a pan przecie w przeciwnej stronie mieszka...
 — Właśnie Sowińska mi mówiła, abym uwiadomił panią, że dopiero za jaką godzinę wróci... Jest w dyrekcyi.
 — No, to chodźmy.
 — Może bukiet pani przeszkadza, to go mogę nieść... — rzekł, wyciągając rękę po kwiaty.
 — O, nie! dziękuję...
 — Bardzo drogi!... — rzekł, uśmiechem podkreślając słowa.
 — Nie wiem, ile kosztuje — odpowiedziała zimno, nie okazując wcale usposobienia do rozmowy.
 Władek się roześmiał; potem mówił o matce, a wkońcu rzekł:
 — Może pani zajrzy do nas... Mama jest chora; od kilku dni nie podnosi się wcale z łóżka...
 — Mama chora?... Widziałam ją dzisiaj w teatrze.
 — Nie może być!... — zawołał, naprawdę zmieszany. — Daję pani słowo, że byłem pewny... bo mi matka mówiła, że od kilku dni nie wstaje...
 — Mama mi coś urządza... — dodał wkońcu chmurnie.
 Niedzielska go tylko szpiegowała nieustannie i wytrwale, i zawsze musiała wiedzieć, z kim prowadzi jaki romans, bo wciąż truchlała, żeby się Władek nie ożenił z jaką aktorką...