Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/276

 — Mógłbym jeszcze sprzedać ten bukiet, żeby mi go tylko pani dała.
 — A któż sprzedaje takie bukiety i kto kupuje?...
 — Proszę pani, pani jeszcze frajerka!... Niektóre panie, to jak dostaną kwiaty, to je sprzedają zaraz kwieciarce, tej, co wieczorem sprzedaje kwiaty w ogródku... Ojej!... fajgielka jak nic możnaby za to wziąć. Jak jabym go dostał...
 — Nie dostaniesz... Masz tu co innego i bądź zdrów!
 Wicek pocałował Jankę w rękę pokornie, uradowany, że mu dała rubla i wybiegł.
 Szastała pieniędzmi nieopatrznie.
 Po odejściu Wicka, Janka zmieniła wodę w wazoniku z kwiatami i ustawiała je właśnie na stoliku, gdy weszła Sowińska ze śniadaniem.
 Była dzisiaj promieniejąca: jej siwe, okrągłe oczy miały tyle słodkiej życzliwości, że aż to Jankę uderzyło.
 Stara ustawiła kawę na stoliku i wskazując na bukiet, rzekła z uśmiechem:
 — Piękne kwiaty!... Czy to od tego obywatela?...
 — Tak — odpowiedziała krótko.
 — Znam kogoś, coby z wielką przyjemnością przysyłał takie same codziennie... — zaczęła niby od niechcenia Sowińska, sprzątając pokój.
 — Kwiaty?
 — No... i coś więcej, jeśliby to coś było przyjmowanem.
 — Musiałby ten ktoś być bardzo a bardzo naiwnym i mnie nie znać...