Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/277

 — Proszę pani, każdy głupieje podobno z miłości.
 — Być może — odpowiedziała krótko i słuchała coraz pilniej, bo przeczuwała jakąś propozycyę.
 — Nie domyśla się też pani, kto to taki?
 — Nie jestem ciekawą zupełnie.
 — A jednak zna go pani dobrze...
 — Dziękuję pani, ale nie potrzebuję żadnych informacyi.
 — Niechże się pani nie gniewa... Cóż w tem może być złego?... — cedziła wolno Sowińska.
 — A! pani tak mówisz?...
 — Ja, a przecież życzę pani, jak córce rodzonej...
 — Życzysz mi pani, jak własnej córce? — spytała wolno Janka, patrząc się jej prosto w oczy.
 Sowińska spuściła powieki, nie mogąc wytrzymać jej spojrzenia i w milczeniu wyszła z pokoju, ale za drzwiami przystanęła i pogroziła pięścią.
 — Święta! Poczekaj!... — szepnęła nienawistnie.
 Dzień był mglisty i zimny, deszczyk, niby rosa, mżył ciągle, tworząc grubą warstwę błota na ulicach i trotuarach; chmury snuły się szare i przypominały jesień.
 W teatrze zastała Janka tylko Piesia, Topolskiego i autora.
 Głogowski podszedł do niej z uśmiechem i rzekł, podając jej rękę:
 — Dzień doby! Myślałem wczoraj o pani; niech mi pani koniecznie za to podziękuje...
 — Dziękuję! ale ciekawam bardzo...
 — Nie myślałem źle... Nie myślałem o pani, jak