Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/278

mnie podobni o takich ładnych jak pani kobietach, nie! niech zdechnę!... Myślałem... Jezus Marya! nie mogę wyleźć z „myślałem!“... Dlaczego pani ma w sobie to coś, co jest siłą?... skąd ona?...
 — Stąd chyba, skąd i słabość bierze początek: jest przyrodzoną — odparła Janka, siadając.
 — Musisz pani mieć jakiś dogmacik i zapatrzona w niego, idziesz pani naprzód. Ten dogmat ma ryżo-żółte włosy, około dziesięciu tysięcy rubli rocznego dochodu, nosi binoklę i...
 — I... nie kończ pan!... Głupstwo zawsze czas powiedzieć; nie zestarzeje się... — przerwał Topolskiemu Głogowski.
 — Piątka! cztery koniaki, bo i pani się z nami napije?...
 — Dziękuję! nigdy nie piłam i nie piję.
 — Ależ koniecznie... choć ustka umoczy pani. Jest to początek stypy pogrzebowej po mojej sztuce.
 — Przesada! — mruknął Pieś.
 — A no, zobaczymy! Co tam, panie Pietrze, panie Topolski, po jednym jeszcze... na pohybel!... — wołał Głogowski, nalewając koniak w kieliszki.
 Śmiał się, dowcipkował ciągle, przyprowadzał wchodzących aktorów do bufetu, rwał się, ale znać było, że pod tą sztuczną wesołością, kryje się troska i niepewność powodzenia.
 Pod werandą zrobił się mały huczek, bo Głogowski wszystkim fundował, ale humory były w części zwarzone niepogodą.
 Cabiński co chwila spoglądał w niebo, zdejmował