Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/283

 — Nie, nie!
 — Siadaj-no mecenas — wołała Cabińska — będziemy razem słuchać...
 — A, młody mistrzu! moje uszanowanie!
 — Stary idyota! — mruknął Głogowski, kiwając mu głową i schował się w kulisę, bo go już wściekłość ogarniała na te ciągłe przerwy i rozmowy.
 — Cicho!... Jak Boga kocham, istna bożnica! — wołał zirytowany Topolski i czytał dalej.
 Ale już nikt nie słuchał. Dyrektorowa wyszła z mecenasem, a za nią wysuwali się wszyscy po cichu.
 Deszcz zaczął lać i uderzał w blaszany dach teatru z łoskotem, który głuszył wszystko.
 Ściemniło się tak, że Topolski nie mógł czytać.
 Przenieśli się wszyscy do garderoby męskiej; było tam trochę widniej i cieplej, rozpoczęli więc pogawędkę.
 Janka z Głogowskim stała we drzwiach i mówiła coś gorąco o teatrze, gdy Rosińska przerwała jej drwiąco:
 — A to pani dopiero teatr zajechał w głowę!... no, nie uwierzyłabym, gdybym nie widziała...
 — To przecież proste; w teatrze zamyka się dla mnie wszystko.
 — Ja przeciwnie, żyję dopiero poza teatrem.
 — To czemuż pani nie rzuci sceny?
 — Gdybym się tylko mogła wyrwać, to godzinybym tu nie była!... — odpowiedziała z goryczą.
 — Tak się tylko mówi! Każda z nas-by mogła, tylko że się nie potrafi oderwać od teatru — mówiła cicho Wolska. — Mnie jest ciężej niż wszystkim i wiem, że gdybym rzuciła scenę, miałabym lepiej, ale ile razy