Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/286

szynkę; zdjął surdut, włożył jakąś watówkę i zaczyna obierać kartofle.
 Po długiem milczeniu, widząc, że się nie doczekam, zaczynam coś bełkotać o powołaniu, o miłości sztuki, o chęci uczenia się i tam dalej.
 On wciąż obierał kartofle.
 Proszę go już wreszcie, aby mi zechciał dawać lekcye.
 Popatrzył na mnie i mruknął:
 — „A ile kawaler ma lat?“
 Zbaraniałem, a on ciągnie dalej:
 — „Z mamą kawaler przyszedł?“
 Łzy poczęły mi zalewać oczy, a on znowu mówi:
 — „Tatko frycówkę sprawi... o, sprawi!... i ze sztuby wyleją“.
 Tak mi się przykro zrobiło i tak czułem się upokorzonym, że słowa przemówić nie mogłem.
 — „Niech kawaler zadeklamuje jaki wierszyk, naprzykład „Staś na sukni zrobił plamę...“, „Noc była ciemna...“, coś z wypisów Łukaszewskiego...“ — powiedział cicho, systematycznie obrzynając kartofle.
 Nie zrozumiałem ironii, bo się niebo otworzyło przede mną. Deklamować przed nim!... Marzyłem przecież o tem... sądziłem, że go olśnię i zachwycę, bo przecież wszystkie moje kuzynki i całe gimnazyum unosiło się nad moim głosem.
 — To jeszcze z tamtych czasów pozostał ci pociąg do krzyków?...
 — Glas, nie przeszkadzaj...
 — Ha! myślę, trzeba się od razu pokazać!... i choć