Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/288

kolorowo, brak mi już tchu — słabnę, wzruszenie mnie dławi, dusza mi opada kawałami — omdlewam...
 Wtem — on kichać zaczyna i łzy obciera rękawem.
 Przestałem mówić.
 On cebulę, jaką krajał, położył, dzbanek mi w rękę wcisnął i najspokojniej mówi do mnie:
 — „Przynieś-no mi wody...“
 Przyniosłem.
 Nalał kartofle, wstawił je na maszynkę i zapalił knot.
 Nieśmiało go pytam, czy mogę przychodzić na lekcye?
 — „Przychodź, przychodź!... — odrzekł. — Zamieciesz mi, przyniesiesz wody. A umiesz ty po chińsku?...“
 — „Nie!“ — odpowiadam, nie wiedząc, do czego zmierza.
 — „To się naucz, a jak będziesz już umiał, przyjdź do mnie; pogadamy wtedy o teatrze!“
 Wyszedłem zrozpaczony, ale mnie to wcale nie ostudziło. Chwili tej nigdy w życiu nie zapomnę!...
 — Nie roztkliwiaj się, na piwo już Głogowski nie poleci.
 — Mówcie, co chcecie, ale tylko przez sztukę życie coś warte.
 — I nie widział się pan już więcej z Rychterem? — spytała ciekawie Janka.
 — Przecież nie nauczył się jeszcze po chińsku...
 — Nie, nie byłem; a zresztą, jak mnie wypędzili ze szkoły, uciekłem zaraz z domu i zaangażowałem się do Krzyżanowskiego.
 — Byłeś u Krzysia?...